powiat Tomaszów Lubelski

Oglądasz wypowiedzi wyszukane dla słów: powiat Tomaszów Lubelski

Temat: IMGW ostrzega: Uwaga, możliwe silne burze!
IMGW ostrzega: Uwaga, możliwe silne burze!
Budy - powiat Tomaszów Lubelski! Ale zajebista buzra była! Nieźle
dawało i sypnęło sporym gradem, na szczeście nie trwało długo, więc
chyba nam zboża nie wymłuciło, gorzej z rzepakiem. Ludzie nic nie
było widać! Musze szczerze powiedzieć że to było ekscytujące,
myślałem że nas z drogi zwieje! Przeglądaj resztę wypowiedzi z tematu

Temat: Chełmszczyzna to ziemia etnicznie polska
Struktura wyznaniowa a więc w zasadzie także narodowościowa
wschodniej częsci województwa lubleskiego gdzie mieszkała mniejszośc
ukraińska wyglądała przed wojną nastepująco:
Powiat Biała Podlaska 82 637 katolików, 18 192 prawosławnych
Powiat Biłgoraj 82 614 katolików, 20 913 prawosławnych
Powiat Chełm 88 488 katolików, 37 530 prawosławnych
Powiat Hrubieszów 63 365 katolików, 49 128 prawosławnych
Powiat Krasnystaw 117 010 katolików, 4853 prawosławnych
Powiat Lubartów 94 356 katolików, 1544 prawosławnych
Powiat Radzyn Podlaski 80 520 katolików, 1840 prawosławnych
Powiat Siedlce 125 018 katolików, 2452 prawosławnych
Powiat Tomaszów Lubelski 73 021 katolików, 33 059 prawosławnych
Powiat Włodawa 57 939 katolików, 33 382 prawosławnych
Powiat Zamość 122 490 katolików, 6778 prawosławnych

Przeglądaj resztę wypowiedzi z tematu

Temat: buchta, buchty
Slowo buchta w gminie Krynice powiat Tomaszow Lubelski oznaczalo kiedys miejsce
gdzie skupowano zwierzeta przeznacone na rzez w dawnych GS (nie wiem czy
wszystkim znane jest to pojecie).
"Ojciec powiozl prosiaka na buchte"
Przeglądaj resztę wypowiedzi z tematu

Temat: Jak i dlaczego burzono kościoły-cerkwie w 1938r
Rozbiórki cerkwi prawosławnych w województwie lubelskim miały
miejsce w okresie od maja do lipca 1938 roku. Jak pisał wojewoda
lubelski do Dowództwa Okręgu Korpusu II w Lublinie, do dnia 16 lipca
1938 roku zlikwidowano ogółem 127 obiektów sakralnych, w tym
rozebrano 91 cerkwi, 10 kaplic, 26 domów modlitwy oraz przekazano
kościołowi łacińskiemu 3 obiekty, zaś 4 kaplice pozostawiono w
charakterze kostnic. Oczywiście była to akcja barbarzyńska za którą
możemy sie tylko wstydzić jednak gwoli ścisłości warto zaznaczyć, że
znaczna częśc tych cerkwi były to cerkwie opustoszałe, w złym stanie
technicznym, do tego w miejscowościach w których nie było juz
wiernych prawosławnych.
Warto dodać, że w latach 1918-1924, Kościół rzymskokatolicki przejął
według szacunków Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego 280 świątyń pokatolickich, w tym 140 połacińskich i 140
pounickich z czego 35 przejęto za zgodą niemieckich i austriackich
władz okupacyjnych, 65 za zgoda poskich władz administracyjnych a
180 przejęto zywiołowo przez miejscową ludność katolicką. Jeśli
chodzi o strukture wyznaniową ludności wschodniej części województwa
lubelskiego, w której miało miejsce niszczenie cerkwi wyglądała ona
następująco:
Powiat Biała Podlaska 82 637 katolików, 18 192 prawosławnych
Powiat Biłgoraj 82 614 katolików, 20 913 prawosławnych
Powiat Chełm 88 488 katolików, 37 530 prawosławnych
Powiat Hrubieszów 63 365 katolików, 49 128 prawosławnych
Powiat Krasnystaw 17 010 katolików, 4853 prawosławnych
Powiat Lubartów 94 356 katolików, 1544 prawosławnych
Powiat Radzyn Podlaski 80 520 katolików, 1840 prawosławnych
Powiat Siedlce 125 018 katolików, 2452 prawosławnych
Powiat Tomaszów Lubelski 73 021 katolików, 33 059 prawosławnych
Powiat Włodawa 57 939 katolików, 33 382 prawosławnych
Powiat Zamość 122 490 katolików, 6778 prawosławnych

Przeglądaj resztę wypowiedzi z tematu

Temat: Z Podlasia
Wyczytane u sąsiadów
Rozbiórki cerkwi prawosławnych w województwie lubelskim miały
miejsce w okresie od maja do lipca 1938 roku. Jak pisał wojewoda
lubelski do Dowództwa Okręgu Korpusu II w Lublinie, do dnia 16 lipca
1938 roku zlikwidowano ogółem 127 obiektów sakralnych, w tym
rozebrano 91 cerkwi, 10 kaplic, 26 domów modlitwy oraz przekazano
kościołowi łacińskiemu 3 obiekty, zaś 4 kaplice pozostawiono w
charakterze kostnic. Oczywiście była to akcja barbarzyńska za którą
możemy sie tylko wstydzić jednak gwoli ścisłości warto zaznaczyć, że
znaczna częśc tych cerkwi były to cerkwie opustoszałe, w złym stanie
technicznym, do tego w miejscowościach w których nie było juz
wiernych prawosławnych.
Warto dodać, że w latach 1918-1924, Kościół rzymskokatolicki przejął
według szacunków Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia
Publicznego 280 świątyń pokatolickich, w tym 140 połacińskich i 140
pounickich z czego 35 przejęto za zgodą niemieckich i austriackich
władz okupacyjnych, 65 za zgoda poskich władz administracyjnych a
180 przejęto zywiołowo przez miejscową ludność katolicką. Jeśli
chodzi o strukture wyznaniową ludności wschodniej części województwa
lubelskiego, w której miało miejsce niszczenie cerkwi wyglądała ona
następująco:
Powiat Biała Podlaska 82 637 katolików, 18 192 prawosławnych
Powiat Biłgoraj 82 614 katolików, 20 913 prawosławnych
Powiat Chełm 88 488 katolików, 37 530 prawosławnych
Powiat Hrubieszów 63 365 katolików, 49 128 prawosławnych
Powiat Krasnystaw 17 010 katolików, 4853 prawosławnych
Powiat Lubartów 94 356 katolików, 1544 prawosławnych
Powiat Radzyn Podlaski 80 520 katolików, 1840 prawosławnych
Powiat Siedlce 125 018 katolików, 2452 prawosławnych
Powiat Tomaszów Lubelski 73 021 katolików, 33 059 prawosławnych
Powiat Włodawa 57 939 katolików, 33 382 prawosławnych
Powiat Zamość 122 490 katolików, 6778 prawosławnych

Wł. Pobóg Malinowski tak pisze o tej sprawie:

„Rosjanie, w długim okresie swego panowania, dążąc do wprowadzenia i
utrwalenia prawosławia na Chełmszczyxnie, wiele kościołów polsko-
katolickich przerobili na cerkwie prawosławne, pobudowali też
nadmierną ilość cerkwi nowych. W chwili odzyskania przez Polskę
niepodległości było to 389 cerkwi prawosławnych.; utworzona komisja
rewindykacyjna jeszcze przed rokiem 1926 dokonała podziału –
prawosławnym pozostawiono 51 cerkwi, co z nadwyżką zaspokajało icj
potrzeby; pozostałą resztę przekazano Kościołowi katolickiemu, do
którego świątynie te w przeszłości należały. Ponieważ dawne władze
rosyjsko-carskie po ukazie tolerancyjnym z roku 1905 , nie zwracając
kościołów skonfiskowanych, pozwalały na wznoszenie nowych, ogólna
ilość świątyń na Chełmszczyźnie przerastała znacznie potrzeby
ludności polskiej i polskie władze kościelne po dokonaniu
rewindykacji obsadzić mogły tylko część zwróconych świątyń; resztę
większą, z przewagą małych kaplic pozamykano i dla braku środków,
nie troszczono się o konserwację. Od roku 1935 jednak Ukraińcy z
Małopolski, za sprawą metropolity Szeptyckiego zaczęli wyzyskiwać
ten stan rzeczy – w pobliżu zamkniętych i opuszczonych świątyń
osiedli emisariusze ukraińscy z Małopolski, w postaci zakonników
przeważnie; uwagę polskich władz zwróciły coraz częstsze i coraz
liczniejsze zbiórki ludności po zagrodach i po stodołach ; wnet
potem zbierano się już – wieczorami i po nocach – przy opuszczonych
kościołach – cerkwiach; palono ognisko i pod przewodem emisariusza-
zakonnika modlono się i śpiewano głośno; polskich obserwatorów
uderzał niespodziewany kierunek tej akcji – emisariusze Szeptyckiego
wcale nie dążyli do ściślejszego związania ludności Chełmszczyzny z
obrządkiem greckokatolickim lecz najwyraźniej propagowali „powrót do
prawosławia”, posługiwali się też w tej akcji językiem rosyjskim, w
modłach zaś i śpiewach zbiorowych trzymali się wzorów cerkiewno-
prawosławnych. W wyniku tej akcji – już w roku 1938 – unici
chełmscy, tak dotąd wytrwali w przywiązaniu do wiary ojców , zaczęli
masowo przechodzić na prawosławie. Zaniepokojony biskup lubelski
Fulman zaalarmował władze administracyjne i wojskowe; za jego
milczącą zgodą postanowiono usunąć główne źródło zła, a więc dokonać
stopniowo rozbiórki jeśli nie wszystkich, to większości świątyń
opuszczonych i nieużywanych. (…)Na to jednak ludność unicka i
prawosławna, podniecana przez agitatorów ukraińskich, gromadzić się
zaczęła tłumnie przy kościołach i kapliczkach, dla ich obrony
przed „polskim gwałtem” ; ludność polska , idąc za głosem księży z
ambon, i karmiona szowinistyczną demagogia bardzo ruchliwego tu
Stronnictwa Narodowego, coraz częściej występowała zaczepnie przeciw
Ukraińcom o prawosławnym. Napady i starcia mnożyły się z tygodnia na
tydzień. Wojsko uznało konieczność przyśpieszenia akcji
likwidacyjnej. Do burzenia opuszczonych kościołów i kaplic użyto
saperów; w kilku przypadkach ludność niepolską , broniącą dostępu do
świątyń, rozpędzono z kolbami, bez śmiertelnych wypadków; ale ze
strugami krwi. Dla uniknięcia takich ekscesów zaczęto burzenia
dokonywać w nocy i przy pomocy dynamitu. Ogółem zburzono 120
obiektów, przeważnie małych kaplic; w tej liczbie mieści się też
kilka (nie więcej niż 10) czynnych cerkwi prawosławnych, zburzonych
po uprzednim wyrzuceniu popów, w „wyprawach karnych” tam gdzie
nadmiar gorliwości wykonawców spotykał się z prowokacyjno-zaczepną
postawą prowadzonej przez Ukraińców z Małopolski ludności
prawosławnej. „

Koniec cytatów z PUbc Przeglądaj resztę wypowiedzi z tematu